[et_pb_section bb_built=”1″][et_pb_row][et_pb_column type=”4_4″][et_pb_text]

Glazen paviljoen aan de Maas

Schoonheid kent geen moraal

Wereldwijd weet iedereen die het bestaan van Nederland kent dat dit het land is dat gewonnen is van het water. Dat dit het land is dat ligt onder zeeniveau en tussen de rivieren. Dat ons bestaan te danken is aan de constante strijd met het water. Onze literatuur gaat over het wassende water, onze kunst schildert het water, onze muziek bezingt het water. Onze bouwwerken, onze handel, veel heeft zijn oorsprong in onze relatie met het water. Onze angst, onze moed en tenslotte de vertrouwdheid om met het water te leven vormen een deel van de Hollandse identiteit. Onze oudste centrale overheid is Rijkswaterstaat, in 1798 opgericht als Het Bureau voor den Waterstaat, in 1848 omgedoopt tot Rijkswaterstaat. Sinds de oprichting heeft deze overheid gezorgd voor de veiligheid van wegen, dijken en waterwerken en rivieren. Nederlanders hadden respect voor het water en konden veilig wonen en werken dankzij het wakend oog van Rijkswaterstaat.

Het is de mens eigen om overmoedig te worden als het gevaar bedwongen lijkt te zijn dus hebben de watersnoodrampen grote inpakt gehad. In januari 1916 heeft de grote Zuiderzeevloed in combinatie met de hoge waterstanden in de rivieren geleid tot dijkdoorbraken in het hele land. Er waren doden te betreuren en de schade was zo groot dat we zelfs buitenlandse hulp kregen om de slachtoffers te helpen. Na deze ramp werd de Afsluitdijk aangelegd zodat dit nooit meer kon gebeuren. In 1926 echter, weer in januari, overstroomde door het vele regen- en smeltwater het rivierengebied. De dijk van de Maas bij Overasselt en Nederasselt brak waardoor het Land van Maas en Waal en vele dorpen onder water kwamen te staan. Het was en is nog steeds het hoogste waterpeil in de Nederlandse rivieren gemeten ooit. De schade was enorm. In januari 1953 was de combinatie van een zware stormvloed en het springtij verantwoordelijk voor de watersnoodramp in de zuidelijke Noordzee waardoor Zeeland onder water kwam te staan, 1836 doden ter plaatse en nog eens een kleine 700 op zee, in Groot Brittannië en België. Opdat ook dit nooit meer zou gebeuren hebben de Nederlanders de Zuiderzee of Deltawerken gebouwd. Een staaltje ingenieurskunst waardoor we in de hele wereld ons aanzien als bedwingers van het water hebben bevestigd. Onze superioriteit over het water was opnieuw een feit en de angst was opnieuw bedwongen. Onze bevolking groeide en ook onze welvaart en we bebouwden de uiterwaarden want de dijken zorgden voor onze veiligheid. Natuurlijk kon het niet uitblijven dat in 1993 en in 1995 opnieuw extreem hoog water in de rivieren stond. In 1995 zorgde het hoge water dat 250.000 mensen geëvacueerd werden. De dijk bij Ochten kon nog net gestut worden waardoor een nieuwe ramp werd voorkomen.

Hierna greep Rijkswaterstaat in. Het bouwen in de uiterwaarden werd voorlopig verboden. In 1997 geeft zij de Beleidsregel Grote Rivieren uit. Kort samengevat staat hierin dat waar men buitendijks wil bouwen Rijkswaterstaat hier alleen vergunning aan geeft indien dan ook geholpen wordt om ruimte te maken voor het water. Tien jaar lang geeft Rijkswaterstaat geen enkele vergunning af om in 2005 iets meer ruimte te geven aan nieuwe ontwikkelingen.
Maasbommel lanceert hierop in 2015 een groot plan voor een recreatiepark met 130 drijvende bungalows, een watersportverzamelgebouw, appartementen een camping en horecavoorzieningen in het recreatiegebied De Gouden Ham tussen Appeltern en Maasbommel. Een locatie aan de andere zijde van de rivier van Noordoost Brabant waar Ilse Mathijssen haar glazen paviljoen in de uiterwaarden van de Maas wil maken.

De schoonheid van de natuur van de uiterwaarden is indrukwekkend maar de fascinatie voor het water is pas echt te begrijpen in het licht van de Nederlandse waterkundige geschiedenis. Het park Nederland kent weinig natuur en we vergeten snel wat natuur eigenlijk is. We zijn geneigd een beschermende romantische houding aan te nemen ten opzichte van wat we zien. Laten we hoe mooi ook niet de kracht van de natuur vergeten omdat dan vergeten wordt wat de essentie van natuur is. Samen de kracht en schoonheid vormen wat ruimte natuur maakt met al haar tederheid en wreedheid. Vele internationale kunstenaars hebben dit het thema van hun werk gemaakt. Het levert werk op dat ons nederig maakt maar ook trots.

We wensen dat Ilse met Mint Ruimtelijk Ontwerp & THIS IS WAT er in slagen om hier in Nederland in de Noordoost Brabantse uiterwaarden een prachtig glazen paviljoen kan gaan neerzetten wat ons laat onthouden wat de uiterwaarden echt voor ons betekenen. Schoonheid kent geen moraal.

FGF-Q2-2016

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]